Prolog

Pomieszczenie, w którym się znajdowałem było zupełnie ciemne, jedynie światło ulicznej lampy, które wpadało przez nie zasłonięte okno pokoju rzucało cień na moją szarą twarz. Wsunąłem głowę między kolana wbijając wzrok w jasno-drewniane panele.Wciąż siedziałem na ziemi dotykając plecami o ciemno-fioletową ścianę. Dopiero po chwili, gdy przez dłuższy czas nie odrywałem wzroku od podłogi uzmysłowiłem sobie, że znajduję się w swoim pokoju.

Przez twarde mury, o które byłem oparty wdzierał niesamowity chłód

przenikający zarówno przez moją skórę jak i kości, ale teraz to nie miało znaczenia.

W tym momencie zimno stało się swego rodzaju ukojeniem, pozwalało

pozbierać myśli,ochłonąć, wziąć kolejny płytki oddech.

Na krótki ułamek sekundy uniosłem wzrok napotykając przed sobą pogiętą śnieżnobiałą kartę, naznaczoną kilkoma kroplami słonych łez, które stanowiły pewnego rodzaju podpis.

Chwyciłem się za włosy pośpiesznie odwracając wzrok od kartki papieru.

Płakała… byłem pewien, że płakała pisząc ten list.

Gdzie była, kiedy szkicowała na każdą kolejną pożegnalną literę?

O czym tak naprawdę myślała?

Zawarła w nim wszystko, co miałem wiedzieć?

Czy po raz kolejny strach nie pozwolił jej pozbyć się tego straszliwego ciężaru, który nosiła w sercu?

Pociągnąłem się za włosy i bezwładnie oparłem plecy o twardą ścianę.

Ból… czuła go codziennie i nie potrafiła sobie z nim poradzić.

Setki myśli przeplatały się w mojej głowie tworząc chaotyczną całość,
z której nie byłem w stanie nic wyczytać.

Chciałem wiedzieć, dlaczego, to zrobiła.

Przecież nie była sama, miała mnie, zawsze, zawsze byłem tu dla niej.

Ze świstem wypuściłem powietrze z ust i po raz kolejny z walącym sercem spojrzałem w tamtą stronę.

Nawet z tej odległości widziałem ostatnie zdanie kończące jej list „Przez
 cały ten czas, byłeś moją nadzieją, która umarła we mnie, jako ostatnia, teraz żyję w Tobie.”

Podniosłem się gwałtownie i szybkim ruchem chwyciłem pierwsza
lepszą rzecz, która znalazła się w zasięgu mojej prawej ręki. Jak się
okazało była to nocna lampka, którą z impetem cisnąłem o ścianę jednocześnie wyrywając ją z kontaktu.

Niewinny przedmiot roztrzaskał się na drobne kawałeczki pozostawiając na filetowej farbie drobne blizny.

Dokładnie takie, które zdobiły jej nadgarstki.

Jakiś cienki piskliwy głosik wrzeszczał coś w mojej głowie, ale jego słowa
zlewały się w całość i nie potrafiłem dosłyszeć choćby pojedynczych wyrazów.

Dopiero po chwili, gdy zamknąłem oczy próbując się opanować wszystko zrozumiałem. Powoli przywołałem jej obraz…

Faith stała przy skraju urwiska, czubki jej palców wystawały poza grunt.
Patrzyła w dół, podczas gdy jej drobną, bladą twarzyczkę owiewał chłodny zimowy wiatr tym samym rozwiewając jej kruczoczarne włosy. Nie widziałem łez na jej zaróżowionych policzkach, nie widziałem bólu w jej oczach. Spojrzenie miała puste, nieprzeniknione, a usta zaciśnięte w wąską linię, jakby w ogóle się nie bała.

Wiedziała, że się starałem, chciałem pomóc jej przetrwać, przekonać, że jest warta ocalenia. Teraz wiedziałem, o czym myślała…w ostatnich sekundach
życia Faith zastanawiała się, dlaczego nie postarałem się bardziej.

~*~ 

Witam serdecznie w ten sobotni wieczór ; ) 

Po długim namyśle, postanowiłam wystartować z nowym blogiem i 
mam nadzieję,że powyższy prolog zachęcił was do śledzenia losów moich nowych bohaterów. 

Zarówno z niecierpliwościom jak i nutą obawy czekam wasze opinie 
dotyczące powyższego tekstu i innych drobnostek dotyczących bloga ;)

Jeśli ktoś chce być informowany o nowych rozdziałach proszę o pozostawienie swoich numerów gg, twitterów, lub czego tam chcecie. 

Uprzedzam,że jeśli chodzi o twitter informuję ze swojego prywatnego 
konta @everyonelovekar ; ) 

I hope you like it

Kar.